آیا سخن گفتن از عرفان، دیر یا زود به شکست هر نوع پروژه‌ی سیاسی- اجتماعی منجر می‌شود؟

شریعتی از« احساس عرفانی» سخن می‌گوید[2]. این احساس عرفانی تفاوت دارد با پژوهش و مطالعه درباره‌ی عرفان نظری یا عملی دوره‌ی خاص تاریخی. این احساس عرفانی به شریعتی اجازه می‌دهد تا از آن یک عرفان فعال بسازد. او با بی‌اعتنایی به سنت‌های عرفانی و در واقع عدم پژوهش‌های تاریخی عرفانی، درست است که مخاطرات بازفعال‌سازی عناصر عرفانی را نمی‌بیند، اما باید یک مرحله عقب‌تر ایستاد و گفت از اساس او نسبتی با عرفان به مثابه‌ی «سنت» ندارد.

نویسنده : اپراتور سایت تاریخ ارسال : ژوئن 17, 2015 1023 بازدید