پیامبر اسلام یکی از آحاد مردم بود و از معدود پیامبرانی که نه از طبقات حاکم (اشرافیت، سلطنت، روحانیت)، بل‌که از میان مردم برخاسته بودند(بعثت فرستاده‌ای از خود تودهٔ مردم-اُمِّيّينَ ). هم از اینرو برخی از مستشرقان اسلام‌شناس اسلام را نوعی «تئوکراسی لائيک و اگالیتر» (خداسالاری مردمی و مساوات‌طلب) خوانده اند(از جمله لویی گارده، «اسلام، دین و امت»، 1967).
در برابر تصورات رایجی که گاه این روزها هم از سوی مقاماتی مطرح می‌شود که نه به مبانی و مشخصات «امت» و نظام سیاسی برخاسته از آن(امامت) در صدر اسلام و مسیحیت آشنایی لازم و کافی را دارند و نه از تعاریف «ملت» و «دولت» (برآمده از‌نمایندگی مردم) در عصر جدید بویی برده‌اند، تدقیق در تعاریف این مفاهیم آنهم در ایام میلاد «پیامبر اُمّی» (ملی-مردمی) مناسبت تام و ضرورت خاص دارد. متن کامل
