شریعتی و بازفهمی دین

نویسنده: محمد یاسین دژاکام، تهران،  مؤسسه نشر و تحقیقات ذکر، چاپ اول 1381، 148 صفحه رقعی.

نویسنده در این نوشتار دین را همچون دیگر پدیده‌های اجتماعی ناگزیر از آفت‌زدگی می‌داند و اسلام نیز با تغییر از اسلام نبوی و تشیع علوی به اسلام اموی و تشیع صفوی حکایت از صدق این گفتار دارد.

نویسنده معتقد است که روشنفکران بسیاری برای زدودن آفات وارده بر اسلام پا به عرصه گذاشتند و شریعتی از جمله این افراد بود. اما وی احیاگری شریعتی را با معاصرینش، همچون مطهری، متفاوت می‌داند و بر این تفاوت پنج ویژگی قائل است:

1- احیاگری درونی و بیرونی؛ احیاگری درونی آرایش دین است و احیاگری بیرونی به پیرایش دین یا توانمند کردن دین نظر دارد. نویسنده شریعتی را احیاگر بیرونی می‌داند و مطهری را احیاگر درونی.

2- احیاگری شریعتی بر پایه توانمندی دینی استوار بود و احیاگری مطهری بر پایه خلوص و ناب بودن دین استوار بود.

3- شریعتی در احیاگری خود برخلاف مطهری و دیگران که به ترمیم، لکه‌گیری، و وصله‌اندازی مشغول بودند، به فکر بازسازی کل اندیشه دینی بود.

4- شریعتی تنها روشنفکر محی است که مدلی با عنوان «طرح هندسی» دارد تا به کمک آن از تکه‌تکه شدن اسلام و تشیع ممانعت به عمل آورد.

5- برخلاف مطهری که تنها به دنبال احیای اندیشه‌های دینی بود، شریعتی در پی احیای مسلمانان بود و در واقع وی هم به وجود دین و هم به ماهیت دین توجه داشت.

نویسنده : اپراتور سایت تاریخ ارسال : آوریل 8, 2015 1032 بازدید