غزلی کوچک برای مردی بزرگ

سهیل محمودی

منبع: روزنامه کیهان

تاریخ: خرداد ۱۳۶۶

ستاره است و از آفاق دور می‌تابد

بر انجماد زمین صبور می‌تابد

بزرگی اش را حتی ز دور نتوان دید

ز روشنان رخش بس که نور می‌تابد

ز سایه سار چه غم ای دل آفتاب هنوز

بر این حقارت سرد و نمور می‌تابد

بیا به حضرت آن قطب آفتاب شویم

که بی‌دریغ بر اهل حضور می‌تابد

پسر کجاست ببیند که چشمهای پدر

چو مهر و ماه به راه عبور می‌تابد

به کنج چله نشین خدای را دیده است

از آسمان دلش نور طور می‌تابد

نویسنده : اپراتور سایت تاریخ ارسال : می 8, 2018 962 بازدید