با یاد پیر خردمند وادی درد

حسین گرامی

تاریخ: خرداد ۱۳۶۶

آفتابی که مستقیم می تابد

دل دانا و بردبار توست

قامتت

به امتداد راه می ماند

و خضوع نگاهت

نزول بارانی است

که باغی از آن، قد راست می کند

و سخن که می گویی

جان را دگرگون میکنی

همنشین تو، خانه های امید

و هم آواز با تو، کوچه های پیچاپیچ

دلت

ودیعه دریاست

نهنگ سینه است

از زخم درد می غرد

و کرکسان رابطه

بر بامت

آشفته بال می گذرند

بیا ببار

بر آستانه دل ما

که تنگ حوصله ایم

نویسنده : اپراتور سایت تاریخ ارسال : می 8, 2018 768 بازدید