آثار مکتوب و نیز سخنرانی های شریعتی در حسینیه ارشاد و دانشکده های سراسر ایران تا قبل از بسته شدن این موسسه در آبان ۱۳۵۹، از همان سال ۱۳۴۷ و به دنبال چاپ کتاب اسلام شناسی تاریخی (دروس شریعتی در دانشکده مشهد)موضوع نقد، حمله و تنش های بسیاری از سوی محافل سنتی و بخشی از چهره های روحانی قرار گرفت.
نقد دین‌داری‌های موجود، نقد نهاد رسمی دین، تکیه بر ضرورت بازخوانی منابع معرفت دینی، داشتن رویکرد انتقادی به میراث ایرانی-اسلامی، اعتراض‌های برخی محافل سنتی و روحانی را برانگیخت. اسناد ساواک نشان می‌دهند که به خصوص از ماه های پایانی ۱۳۴۹ در بسیاری از مساجد و تکایا، حمله به شریعتی موضوع روز بوده است و از سال ۱۳۵۱ فتاوی، جزوات و کتاب‌های متعددی که علیه او منتشرمی شده به شکل گسترده ای در این محافل پخش و تکثیر می‌ شده است.
این کتاب‌ها به تنهایی محتوای قابل توجهی ندارند با این حال نمونه‌هایی هستند از نوعی واکنش عصبی در برابر یک دگراندیش دینی. به گفته محمدد اسفندیاری، پژوهش گر دینی در کتاب «کتابشناسی توصیفی دکتر علی شریعتی» : «اغلب ردیه نویسان بر شریعتی در این ایام ازروحانیون سنتی هستند و کتاب های ایشان وزنی ندارد و در بی اهمیتی آن همین بس که خود از تجدید چاپ آن خودداری ورزیده اند.» باز هم به گفته این پژوهش گر :«اغلب ردیه هایی که بر شریعتی نوشته شده درباره سه موضوع است: «ولایت، روحانیت و علامه مجلسی». (ص ۱۳)
در این کتاب ها از شریعتی با عناوینی چون : کسروی دوم، غربزده سوربنی، دجال، الت استعمار، بلعم زاده و…یاد شده است.