سخن به مثابه عمل؛ فتح عرصه عمومی (۱۳۴۷ تا ۱۳۵۵)

سخن به مثابه عمل؛ فتح عرصه عمومی

شریعتی از سال 47، دو سال پس از آغاز تدریس در دانشکده مشهد و به دنبال پیشنهاد سخنرانی در حسینیه ارشاد ، عرصه عمومی را در کنار نهاد آکادمی برای اشاعه اندیشه و پروژه خود انتخاب می کند. در این عرصه عمومی هم دانشگاههای سراسری در ایران جای می گیرد، هم انجمن مهندسین، هم کانون های ادبی، هم انجمن های اسلامی دانشجویی ؛ در شهرستان ها، در مکه و مدینه (در عرفات، در منی …) و البته موسسه مذهبی فرهنگی حسینیه ارشاد که سه سال قبل از آغاز سخنرانی توسط شریعتی تأسیس شده است. در همه جا مخاطب همان است: دانشجویان و قشر جوان. در همه جا موضوعات نیز و روش نیز: اگر در دانشکده ادبیات ، اسلام شناسی درس می دهد؛ در حسینیه ارشاد تاریخ ادیان.(هندوئیزم و بودیزم و روح و بینش شرقی و..) گاه بر عکس نیز عمل می کند : در حسینیه ارشاد تند ترین نقدها را به مذهب موجود دارد و در دانشگاهها بیشترین دفاعیات را…تئاتر را به حسینیه می کشاند و مذهب را به دانشکده و… شریعتی تا آخرین روزهای زندگی اش ـ حتی وقتی ممنوع السخن بود ـ سخنرانی می کند: در خانه ها و محافل در بسته ..وقتی آنجا هم دیگر نمی تواند صحبت کند، خلوت خانه را بر می گزیند.(دریغ ها و آرزوها- حسن و محبوبه…)