با انقلاب ایران و تا کنون، واکنش های متضادی را از سوی روحانیون در برابر شریعتی، آراء و جایگاهش می توان مشاهده کرد. چهره ای که بر دینداری اش بحث بود، نام «معلم انقلاب»ی را گرفت که اسلامی خوانده می شد؛ آثاری که پس از مرگش پیشنهاد می شد توسط «کمیته »ای اصلاح شود به تیراژ صد هزار رسید و به مثابه دعوت به انقلاب و دعوت به دینداری ای جدید خوانده می شد. در برابر این وضعیت سه واکنش را در میان روحانیون می توان دید:
-عده ای که حتی در سال های اول انقلاب همچنان با تکثیر اطلاعیه و شب نامه و استفتاء و…..بر مواضع پر عناد خویش پای می فشردند.(به عنوان مثال پخش و تکثیر وسیع جزوه ای در سال 1358 که در آن قتاوی علما جمع آوری شده بود)،با کافر خواندن او (سال های پایانی دهه 50) فراماسون خواندن او (دهه شصت)، همکاری با ساواک( در دهه هفتاد) ….نگاهی که تا به امروز ادامه دارد.(مثال: «شریعتی در دادگاه تاریخ که در 1398به چاپ رسیده است)
-آن بخش از روحانیت سیاسی که (علی رغم بایکوت حسینیه ارشاد در آغاز دهه 50)نقش او را در بسیج افکار جوانان در انقلاب نفی نکرده و نمی کنند و از این نقش تحت عنوان«شور» نام می برند و البته با این تآکید که این شور باید با «شعور» دینی متفکرین دینی عمیق تر چون آیت الله مطهری همخوانی شود برا ی اینکه قابل اعتماد گردد.(نقد تزهایی چون «تشیع-علوی،تشیع صفوی؛ اسلام منهای روحانیت و…)تا به امروز بسیاری از روحانیون سیاسی و سیاستمدار نظام این موضع را اتخاد می کنند.
-اقلیتی که که از همان آغاز تا به امروز گفتگوی مثبت و همدل را با شریعتی انتخاب کردند بی آنکه نقد را واگذارند.
لازم به ذکر است که در باره شریعتی بخش اعظم روحانیت از همان آغاز سکوت کرده و به این پرونده ورود رسمی نکردند. آیت الله خمینی، رهبرانقلاب از همان دهه پنجاه تا به آخر هیچگاه در مورد شریعتی و اراء اش اظهار نظر رسمی نکردند.
آز آغاز انقلاب ایران تا کنون می توان گفت که گرایش مسلط مطبوعات و مواضع رسمی روحانیت سیاستمدار در باره شریعتی، همین رویکرد دوم است: «شور مندی» مومن که باید در ذیل «شعور» عمیق تر و مشروع دینی خوانده شود.