با اوج گیری سخنرانی های شریعتی از روزهای آغازین ۱۳۵۰ در حسینیه ارشاد و سایر دانشکده های ایران که منجر به بسته شدن حسینیه ارشاد در آبان ۱۳۵۱ شد و با پایان یافتن همکاری آیت الله مطهری با این موسسه، دامنه نقد، حمله و تبلیغ محافل سنتی و بخشی از چهره های روحانی به شریعتی و آثارش بسیار گستردگی پیدا می کند. کتاب «شریعتی به روایت اسناد ساواک» که از سوی «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» به چاپ رسیده است بخش قابل توجهی از این اوج گیری موج تبلیغاتی را انتشار داده است. شریعتی موضوع حملات بسیاری از ائمه جماعات مساجد متعدد در سطح تهران، موضوع فتاوی بسیار و طومار نویسی هایی از سوی «دوستداران ولایت» در این سال ها (به خصوص ۵۰ -۵۲) قرار می گیرد اگرچه پس از دستگیری شریعتی هم ادامه پیدا می کند. تاریخ آخرین فتوا به سال اردیبهشت ۱۳۵۷ بر می گردد. این فتاوی غالبا به دنبال یک سری استفتاء ها (گاه ۵۰۰۰ نفری) صادر می شود و در سال‌های ۵۶ تا ۵۷ در سطح شهر تهران پخش می شده است. بعد از انقلاب این مجموعه فتاوی مجددا به شکل جزوه تکثیر و توزیع شد. از اسامی مشهور در میان این فتاوی می توان به آیت الله هادی میلانی، حسینی مرعشی نجفی، آیت الله خوئی، کاظم اخوان مرعشی، آیت الله تقی قمی، نمازی شاهرودی، محمدکاظم شریعتمداری و…اشاره کرد.